Zarys historii kina brazylijskiego*

Brazylia – największy kraj Ameryki Łacińskiej, zarówno pod względem wielkości jak i liczby ludności jest również kolebką bardzo ważnego narodowego kina, które w Stanach i Europie było znane dużo słabiej, niż na to zasługuje, aż do stosunkowo niedawnego międzynarodowego sukcesu Dworca Nadziei (Central do Brasil, reż. Walter Salles, 1998) i Miasta Boga (Cidade de Deus, reż. Fernando Meirelles/Katia Lund, 2002).

Pierwsze filmy zaczęto kręcić w Brazylii w 1896 roku, zaledwie sześć miesięcy po pierwszym pokazie braci Lumière w Paryżu. W 1898, Brazylijczyk włoskiego pochodzenia, Affonso Segreto, zaczął kręcić filmy i od 1900 roku, lokalnie tworzone produkcje zdominowały brazylijskie ekrany. De facto, okres między 1908 a 1912 rokiem został nazwany bela época, “złotym wiekiem” brazylijskiego kina, gdy produkcja wynosiła około 100 krótkometrażowych filmów rocznie. Po tym, jak w 1911 roku zaproszono biznesmenów z USA do eksploatowania rynku filmowego w Brazylii, zagraniczne filmy zaczęły dominować.

Seguir leyendo Kino Brazylijskie →

Reżyseria Benito Zambrano – Rok produkcji 2005

Zapach cygar, smak cuba libre, listek mięty przylepiony do podniebienia po wypiciu mojito, słońce nad Hawaną, śmiech dzieci na Plaza Vieja grających starą szmacianą piłką, a przede wszystkim dźwięki muzyki wszędzie i zawsze. „Muzyka jest w nas, muzyka nam tylko została” tak kubańczycy mówią sami o sobie. I chyba tylko ktoś kto był i widział naprawdę doceni to, że mimo tylu niedogodności, mimo rzeczywistości która sprzyja raczej wiecznej depresji i paranoi kubańczycy są cały czas radośni. Choćby tylko na chwilę, czasem tylko dla obcych ale próbują pokazać światu, sąsiadom i sobie samym że jest jeszcze jakaś szansa. Habana Blues to film w dzięki któremu można przenieść się w inny wymiar. W miejsce gdzie ciągle najwyższym szczęściem jest posiadanie własnego samochodu Chevrolet rocznik 1952 jest nie wyjątkiem a normą, mieszkanie wraz z „matką moich dzieci”, a już nie żoną, koniecznością z którą radzi sobie koło 40% par. Jeśli ktoś Kubę zna tylko z reklamowych folderów to nic o niej nie wie dlatego warto zwrócić uwagę na zdjęcia Jeana-Claude Larriue pokazujące codzienność trzymanego w separacji od prawie 50 lat narodu. Hawana miasto piękne, miasto pokonane przez lata zaniedbania, uważnemu obserwatorowi ukaże niesamowitość swoich wewnętrznych dziedzińców które same w sobie i każde z osobna są oddzielnym mikrokosmosem.

Seguir leyendo Habana Blues →

Reżyseria Carlos Sorino

Carlos Sorina w swoim filmie ukazuje nie tylko rozległe, nie kończące się proste krajobrazy Patagoni, ale i równie prostych bohaterów, którzy nie wymagając od życia niemożliwego, żyją skromnie, a co najważniejsze godnie. Tą historię pewnego psa i jego przypadkowego właściciela ogląda się w powolnym, kontemplującym rytmie błogiego popołudnia, co dodatkowo potęguje muzyka Nicolasa Sorina. Szerokie kadry smaganej wiatrem krainy na końcu Ameryki Południowej to niewątpliwie duży atut tego filmu. Miejsca gdzie poszczególne zdarzenia, dni i w efekcie całe życie ma swój rytm, nie zaburzoną pędem ku nowemu kolejność; miejsca których znaczenie można odnaleźć albo na końcu życia, albo mieć je w sobie. Zdjęcia Hugo Colace cechuje rytm wschodów i zachodów słońca, których cechą charakterystyczną jest to iż ich nie ma w zakresie naszego bezpośredniego postrzegania. Dla widza przyzwyczajonego do kina masowego, agresywnego w sposobie prowadzenia kamery historia głównego bohatera, który mimo przeciwności losu stara się żyć godnie i „nie na siłę” wydaje się w pierwszej chwili sentymentalna i taka właśnie jest aż do końca. Postać starszego 52-letniego mężczyzny pracującego fizycznie, w oddaleniu od wielkich metropolii, pogodzonego ze światem i rozumiejącego naturę do tej pory można było częściej spotkać w literaturze niż w kinie. Jak widać istnieje jednak spore zapotrzebowanie na kino dojrzałe i to istniej na wszystkich kontynentach, wydawałoby się różnych pod względem mentalnym.

Seguir leyendo Bombon – El Perro →